Beautiful minds?

Polska humanistyka nie wypracowała dotąd języka, przy pomocy którego mogłaby opowiedzieć na nowo historię intelektualistów w XX wieku. Jakby sam temat był nieco wstydliwy. Wyraźnie brakuje analitycznego komentarza: często natomiast bywa on zastępowany przez publicystyczne pogłosy z przeszłości, uruchamiające dawne - dziś zupełnie nieadekwatne - sposoby opisu; miesza się w nich, raz po raz, szlachetny patos z błazeństwem inwektywy, hagiografia z aktem oskarżenia. Trudno wykroczyć poza ograniczenia tego dyskursu - nie mamy dla niego nadal sensownej alternatywy, nie jest nią bowiem na pewno oschły język tradycyjnej historiografii, unikającej zresztą często szerzej zakrojonych interpretacji