Ludoznawstwo – u źródeł regionalizmu

Artykuł stanowi próbę dookreślenia związków ludoznawstwa z regionalizmem. Relacje te budowane były w nurcie idei oświeceniowych, romantycznych i pozytywistycznych. Odcisnęły wyraźne piętno zarówno w dziejach etnografii jak i w rysie tożsamościowym regionalizmu polskiego. Etnografia i regionalizm XIX. i pierwszej poł. XX w., były w pewnym sensie na siebie skazane. Badania ludoznawcze w terenie musieli prowadzić etnografowie-amatorzy, z kolei regionalizm jako idea żywiącą się przekonaniem o istnieniu regionów – jednostek różniących się od przyległych obszarów swoistymi cechami – czerpał z dorobku etnografii uniwersyteckiej. W artykule podjęto także refleksje dotyczące obecności postulatów ludoznawczych w pierwszych programach regionalistycznych opracowanych już w latach Polski niepodległej. Związki te nadal utrzymują się w potocznym rozumieniu i szerokim obiegu. Wciąż dla wielu osób regionalizm to ogólnie pojmowany folklor i tradycje ludowe