Plangebied Eemweg 33, 35 en 35a te Eembrugge, Gemeente Baarn. Archeologisch vooronderzoek: een bureauonderzoek en inventariserend veldonderzoek: RAAPRAPPORT 1456

In opdracht van Maatwerk architecten heeft RAAP Archeologisch Adviesbureau op 13 oktober 2006 een bureau- en inventariserend veldonderzoek uitgevoerd in verband met geplande nieuwbouw aan de Eemweg 33, 35 en 35a in de gemeente Baarn. Het onderzoek diende te worden uitgevoerd omdat realisatie van de plannen zou kunnen leiden tot aantasting of vernietiging van mogelijk aanwezige archeologische resten. Doel van het onderzoek was het opsporen van deze resten en, indien mogelijk, een eerste indruk geven van de kwaliteit (gaafheid en conservering), aard, datering, omvang en diepteligging ervan. Voor de aanleg van de huidige bebouwing en bedrijventerrein is het plangebied met een flinke hoeveelheid (recent) puin en zand opgehoogd en is later een groot deel van het plangebied geasfalteerd. Hierdoor kon de diepere ondergrond van het plangebied niet optimaal onderzocht worden. Met name voor het westelijke deel heeft het onderzoek slechts een beperkte indruk van de bodemopbouw en de archeologische potentie opgeleverd. Wel lijkt de bodem tot minimaal 0,75 m verstoord te zijn. Daarnaast lijkt voor het gehele plangebied te gelden dat in de top van het dekzand en het Hollandveen geen (intacte) archeologische vindplaatsen voorkomen aangezien deze niveaus waarschijnlijk grotendeels zijn geërodeerd c.q. verstoord. Tijdens het karterend veldonderzoek zijn 2 potentiële archeologische vindplaatsen aangetroffen in het noordoostelijke en het zuidwestelijke deel van het plangebied. Het karterend booronderzoek leek aanwijzingen opgeleverd te hebben voor de aanwezigheid van puin van de 13e eeuw kerk vanaf circa 0,55 m -Mv in het zuiden van het plangebied (vindplaats 1). Uit het proefsleuvenonderzoek blijkt echter dat het gaat om puin van de Baarnse schouwburg Musis Sacrum die hier in de jaren 70 van de 20e eeuw zijn ingegraven tot circa 2 m -Mv. De resten van de kerk en bijbehorende structuren zullen in de zone waar volgens de toenmalige gebruiker van de grond het puin is ingegraven, volledig zijn vernietigd. Geconcludeerd mag worden dat door de bouw van het kantoor geen archeologische waarden bedreigd worden. Uit het karterend booronderzoek bleek tevens dat niet kon worden uitgesloten dat binnen 1 m -Mv archeologische resten aanwezig zijn die verband houden met de bewoning langs de Eemweg in de 13e -19e eeuw (vindplaats 2). Het waarderend proefsleuvenonderzoek heeft echter aangetoond dat de bodem ter hoogte van de nieuw te bouwen woonhuizen tot bijna 2,5 m -Mv bestaat uit opgebracht en/of ingegraven puin en afval van de nabijgelegen cementfabriek. Hieronder bevindt zich een circa 25 cm dik pakket overstromingsklei met in de top een bewoningsniveau uit de Nieuw tijd (op circa 0,45 m -NAP). Onder deze klei bevindt zich het middeleeuwse dijklichaam waarop het Oude Eemnes is gebouwd. In de top van dit dijklichaam (op circa 0,7 m -NAP) bevindt zich een tweede bewoningsniveau, waarschijnlijk daterend uit globaal de Middeleeuwen en/of het begin van de Nieuwe tijd. Geconcludeerd mag worden dat de bouw van de beide woonhuizen, voor wat betreft het graven van de funderingssleuven, niet bedreigend is voor vindplaats 2. Het aanbrengen van de funderingspalen is wel bedreigend voor eventueel aanwezige archeologische resten. Door te kiezen voor geschroefde funderingspalen, kan de verstoring ervan beperkt blijven tot 2,5 m² per huis ofwel 1,8% van het te bebouwen oppervlak. Met betrekking tot het nieuw te bouwen kantoor, de eventuele vervanging van de huidige bedrijfshal (Eemweg 35a) en het graven van funderingssleuven op de locaties van de nieuw te bouwen woonhuizen 1 en 2, wordt geen vervolgonderzoek aanbevolen. Hier kan de planontwikkeling zonder beperkingen worden uitgevoerd. Omdat het aanbrengen van funderingspalen ter hoogte van de woonhuizen 1 en 2 wel kan leiden tot verstoring van dieper gelegen archeologische niveaus, wordt aanbevolen om te werken met schroefpalen. Hierdoor kan de verstoring van eventueel dieper gelegen archeologische resten tot een minimum worden beperkt blijven