Een karterend archeologisch inventariserend veldonderzoek door middel van boringen aan de Grotestraat te Eibergen, gemeente Berkelland (Gld): ARC-Rapporten 2010-126

Volgens het bureau-onderzoek door Econsultancy ligt de locatie waarschijnlijk op een relatief hoge terrasrest (met of zonder dekzand), nabij de overgang naar het lager gelegen beekdal van de Berkel. Vermoedelijk is binnen de onderzoekslocatie een eerddek aanwezig. De kans op het voorkomen van archeologische resten wordt hoog geacht. Aan de noordzijde grenst de locatie aan een AMK-terrein van archeologische waarde, de historische kern van Eibergen. Tevens ligt de locatie binnen de attentiezone behorend tot twee bekende archeologische vindplaatsen, daterend uit de IJzertijd. Verder zijn rondom de onderzoekslocatie verschillende archeologische resten aangetroffen, daterend uit het Neolithicum, de IJzertijd, de Middeleeuwen en de Nieuwe Tijd. Het karterend inventariserend booronderzoek heeft aangetoond dat binnen de onderzoekslocatie een dekzandrug aanwezig is. Hierin is oorspronkelijk een podzol bodemprofiel tot ontwikkeling gekomen, waarop een eerddek met een dikte van circa 60 cm is aangebracht. Tijdens het aanbrengen van het eerddek is de top van het podzolprofiel opgenomen in het eerddek. Het bodemprofiel is geclassificeerd als een hoge enkeerdgrond. Op het eerddek is binnen een groot deel van de locatie een stabilisatielaag bestaande uit schoon zand aangebracht, ten behoeve van de terreinverharding. Ter plaatse van de waterpartij is het bodemprofiel afgegraven tot een diepte varierend van 0,5 tot 1 m -mv. Gezien de dikte van het eerddek is het waarschijnlijk dat het archeologische niveau ter plaatse van de bebouwing zal zijn aangetast door de aanleg van de fundering. Ter plaatse van boring 4 bestaat de bebouwing slechts uit een overkapping, waardoor het bodemprofiel hier vermoedelijk nog grotendeels intact is (afb. 3). In de zeefresiduen van de boringen zijn houtskoolresten, kolengruis, aardewerkfragmenten, een deel van een griffel en bouwmateriaal aangetroffen, daterend uit de Nieuwe Tijd. Enkele aardewerkfragmenten konden nader worden gedateerd als afkomstig uit de 17e en 18e eeuw. Gezien de kleine hoeveelheid aangetroffen resten, in combinatie met het gegeven dat de locatie aan het begin van de 19e eeuw onbebouwd was, vormen deze waarnemingen geen duidelijke indicatie voor bewoning binnen het plangebied in de 17e en 18e eeuw. Vermoedelijk betreffen de resten huisvuil, dat is opgebracht met het eerddek