Spijkenisse Spijkenisse Waterbeheer Putten - Verbreding de Dalle: Wonen en werken in de Late IJzertijd in Spijkenisse

Tijdens een opgraving in Spijkenisse is door ADC ArcheoProjecten in juli 2009 een deel van een woonstalboerderij opgegraven. De opgraving werd uitgevoerd in opdracht van Waterschap Hollandse Delta, in het kader van een verbetering van de waterhuishouding op Putten. Op vindplaats 17-14 is een deel van een woonstalboerderij aangetroffen. Deze bevindt zich haaks op de huidige rivier de Dalle, waarbij het westelijk deel van de boerderij is verdwenen vanwege de rivier. Het oostelijk deel is, op basis van een haard, het woondeel. Ten westen hiervan bevindt zich een hal, waar de ingangen van het huis hebben gelegen. De westzijde van het huis zal zijn gevormd door een stal. De plattegrond is oorspronkelijk drie- en vierschepig; door een latere toevoeging van een nokpaal in het woondeel, ontstaat hier een tweeschepig deel. De buitenstijlen en één van de nokstijlen zijn latere toevoegingen geweest, ter versteviging van de bestaande constructie. Ook in de wanden bevinden zich stijlen die later zullen zijn toegevoegd. Daarmee zal de levensduur van de boerderij verlengd zijn. Vindplaats 17-14 dateert aan het begin van de Late IJzertijd. De eerste bewoningsfase is de fase van de woonstalboerderij, rond 210-200 v. Chr. De tweede fase wordt gekenmerkt door de elf haard- en/of stookplaatsen. De locatie is dan in gebruik genomen als ambachtszone. Dit is aan het begin van de 2e eeuw v. Chr. Een bijzonder aspect van de opgraving langs de Dalle, is de aanwezigheid van maar liefst elf haarden/ of stookplaatsen. Dankzij het specialistisch onderzoek kan een differentiatie binnen de haardplaatsen worden aangetoond: er zijn onder andere sporen van voedselbereiding en graanverwerking. Een zeer bijzondere vondst uit één van de haardplaatsen is een goudfragment (goudlegering van 60% goud). Daarnaast is er is bijna 50 kg handgevormd aardewerk op de vindplaats verzameld, waar minimaal 115 potten uit herleid konden worden. Dit is uitzonderlijk hoog voor één huishouden. In combinatie met de vele haardplaatsen wordt daarom een ambachtelijke zone verondersteld. Er zijn duidelijke aanwijzingen voor een locale productie op de vindplaats. Op het aardewerk is bij verschillende scherven een wit aankoeksel aangetroffen. Het onderzochte residu blijkt een onverkoold mengsel van eiwitten en suikers te zijn. Dit kan enerzijds afkomstig zijn van een waterige vloeistof met suikers en eiwitten, zoals bier. Anderzijds kan het afkomstig zijn van de opslag van non-food materiaal, zoals lijm van beenderen of huiden. Uit het botanisch onderzoek is gebleken dat gerst in de nabijheid van de vindplaats is verbouwd. Dit is een argument voor een bierproductie. Daarnaast wijst het vele aangetroffen botmateriaal op een productie van lijm. Vooralsnog kan geen keuze worden gemaakt tussen deze twee mogelijkheden. De vele haardplaatsen en het hoge minimale aantal stuks aardewerk bevestigen echter dat de vindplaats in gebruik is geweest als ambachtszone. Dit zal na de bewoningsfase zijn geweest. De archeologische begeleiding van vindplaats 17-79 heeft weinig archeologische sporen opgeleverd. De vondsten die zijn aangetroffen, wijzen op de nabijheid van een vindplaats die waarschijnlijk in de Romeinse tijd te dateren is. De onderzoekslocatie zelf bevindt zich echter in de periferie van deze vindplaats