Sposób prowadzenia badań archeologiczno-architektonicznych, a możliwości wykorzystania ich wyników w procesie projektowym na przykładzie byłego Szpitala im. Babińskiego we Wrocławiu.

Niniejszy artykuł stanowi omówienie zagadnienia trybu i sposobu prowadzenia badań archeologiczno-architektonicznych ze szczególnym uwzględnieniem możliwości prawnych oraz analizę skutków (pozytywnych i negatywnych) wyboru poszczególnych form na sposób, w jaki prowadzone są prace projektowe oraz możliwości ekspozycji odsłoniętych reliktów. Zagadnienia te zostaną omówione głównie na przykładzie prac prowadzonych od 2015 roku na obszarze byłego szpitala im. Babińskiego przy placu Jana Pawła II we Wrocławiu przez zespół badawczy pod kierunkiem dr inż. arch. Piotra Kmiecika oraz dr Roberta Szweda, przy współudziale dr Czesława Lasoty. Teren byłego Szpitala był zdecydowanie jednym z najciekawszych pod względem archeologiczno – architektonicznym we Wrocławiu, jednocześnie jednak również jednym z najbardziej skomplikowanych. Na stopień skomplikowania miało wpływ nie tyle nagromadzenie warstw kulturowych i spodziewanych odkryć, a samo położenie oraz nawarstwienie ciągłych przekształceń obszaru, skutkujące gęstą zabudową, a także nagromadzeniem czynnych magistrali sieciowych o znaczeniu tranzytowym, ukształtowaniem powiązań komunikacyjnych w obrębie rozległego obszaru i ukształtowaniem zieleni objętej ochroną prawną. Jednoczesne wystąpienie tylu czynników spowodowało niemożliwość oszacowania zakresu i wielkości prowadzonych prac przed ich rozpoczęciem, wymusiło elastyczność oraz konieczność zaaranżowania badań z uwzględnieniem udziału ekip budowlanych w ich trakcie. Poziom komplikacji wymuszał także pewne modyfikacje w trybie prowadzonych prac, co ukazuje konieczność weryfikacji podejścia do restrykcyjnego podziału, oraz ukazuje szereg możliwości, jakie daje ściślejsza współpraca na linii architekt-archeolog-urząd konserwatora zabytków-budowa