Stanisław Grochowiak, poète de la dissonance

Stanisława Grochowiak – poeta dysonansu Poezję Stanisława Grochowiaka zwykło się kojarzyć z turpistycznym buntem poetów startujących w momencie kryzysu stalinizmu. Obsesja brzydoty była jednak tylko jednym z aspektów tej bogatej osobowości poetyckiej, która spełniała się w coraz to inny sposób w różnorodnych rytmach i obrazach łącząc współczesne realia z wyrafinowanym barokiem, klasycyzmem lub onirycznym surrealizmem. Przedwczesna śmierć poety sprawiła, że nie doczekał się przemian, które nastąpiły w polskiej poezji współczesnej. Odcina się tym samym od tendencji aktualnych, co tłumaczy obecne — chyba chwilowe — zobojętnienie krytyki na jego twórczość. Toteż celem niniejszego studium jest uwydatnienie wartości ponadczasowych (pozako- niunkturalnych) tej ciekawej i oryginalnej poezji, w której podstawowe tematy — miłości i śmierci, życia i cierpienia uzupełniają się wzajemnie na zasadzie antynomii. Sięgając bezpośrednio do tekstów poetyckich autorka stara się wychwycić istotę poezji Grochowiaka, w której deformacja groteskowa, antyteza, ironia stają się wyrazem metafizycznego buntu i niepogodzenia z rzeczywistością.Delaperrière Maria. Stanisław Grochowiak, poète de la dissonance. In: Revue des études slaves, tome 63, fascicule 2, 1991. Contre une vérité exclusive : littérature polonaise 1939 à 1989, sous la direction de Hélène Włodarczyk. pp. 311-327