Postać gapia w powieści historycznej XIX wieku : Walter Scott, Victor Hugo, Alessandro Manzoni

W powieści historycznej XIX wieku badaud jest czymś więcej niż postacią literacką. Jest metaforą klasy niższej, miejskiej masy, niepodzielnego tłumu, który w okresie powstawania lub umacniania się europejskich państw narodowych nie osiągnął jeszcze pełni świadomości swej historycznej roli. Jest to metafora mieszkańca miasta, ograniczającego się tylko do patrzenia na doniosłe wydarzenia, które wyznaczają jego los, lub też reaguje na nie instynktownie, nie rozumiejąc ich ani na płaszczyźnie moralnej ani intelektualnej. Aby uzasadnić tę tezę, autor artykułu analizuje niektóre dzieła Waltera Scotta, Victora Hugo i Alessandra Manzoniego - reprezentujące odpowiednio powieść historyczną angielską, francuską i włoską - stosując przy tym narzędzia teoretyczne wypracowane przez György’a Lukácsa.In the historical novel of the nineteenth century the badaud is more than a literary figure. It is a metaphor for a lower class, an urban mass, an indistinct crowd that, in a time when the European nation-states emerge or consolidate, has not yet gained full consciousness of its historical role. It is a metaphor of a citizen who merely watch the momentous events that mark his destiny, or react to them instinctively, without understanding them on a moral and intellectual level. To support this thesis, the author of the article analyzes some of the works of Walter Scott, Victor Hugo, and Alessandro Manzoni - representing, respectively, the English, the French, and the Italian historical novel - by making use of the theoretical tools developed by Georg Lukacs.Nel romanzo storico dell’Ottocento il badaud è più di una figura letteraria. È metafora di un ceto popolare, di una massa urbana, di una folla indistinta che, in un frangente in cui si formano o si consolidano gli stati nazionali europei, non ha ancora acquisito piena coscienza del proprio ruolo storico. È metafora di un cittadino che si limita a guardare gli avvenimenti epocali che segnano il suo destino, o che reagisce ad essi istintivamente, senza comprenderli sul piano morale e intellettuale. Per supportare questa tesi, l’autore dell’articolo analizza alcune opere di Walter Scott, Victor Hugo e Alessandro Manzoni - in rappresentanza, rispettivamente, del romanzo storico inglese, francese e italiano - avvalendosi degli strumenti teorici elaborati da György Lukács