Prohibition of corporal punishment of children by teachers and educators with special emphasis on role of clerics and religious leaders in confronting it

One of the disturbing aspects of child abuse and violence is corporal punishment of children by teachers, educators and staff in educational contexts. Despite the prohibition of such actions in the national and international regulations particularly in the CRC, and potential adverse consequences of physical abuse, drawing on their false and unfounded customs and beliefs, many still maintain that teachers and educators have the right to use corporal punishment. Furthermore, citing certain religious teachings, some researchers have confirmed this and even suggested that teachers, like parents, have this punishment right. Stressing the prohibition of corporal punishment of children by teachers and educators in national and international regulations, this article examines its impermissibility from jurisprudential perspective. It also deals with the influential role religious leaders and clerics can play in fighting against violence against children and removing the misconceptions and wrong beliefs about corporal punishment. This issue has been addressed in the 8th declaration of the World Assembly of Religions for Peace (Kyoto, 2006) but has not received enough attention. یکی از ابعاد نگران‌کننده و فراگیر کودک آزاری و خشونت، تنبیه بدنی کودکان توسط معلمان، مربیان و کارکنان محیط‌های آموزشی است. به‌رغم آنکه در مقررات داخلی و بین‌المللی، به ویژه پیمان‌نامه حقوق کودک، ناروایی چنین اقداماتی مورد تأکید قرار گرفته و افزون بر آن، پیامدهای ناگوار آزار و تنبیه بدنی در جسم و روان کودکان مشخص شده است، با این وجود، بسیاری بر اساس پندارهای بی‌پایه و رسم‌های غلط، حق تنبیه بدنی را برای معلمان و مربیان باور دارند و عده‌ای نیز با استناد به برخی آموزه‌های دینی این حق را تأیید و حتی ولایت بر تنبیه بدنی را برای معلم قائل شده‌اند. در این نوشتار تلاش شده است ضمن تأکید بر ممنوعیت تنبیه بدنی کودکان توسط معلمان و مربیان از دیدگاه مقررات داخلی و بین‌المللی، ناروایی آن از دیدگاه فقه اسلامی نیز بیان شود و سپس به نقش مؤثر و فراگیر رهبران و روحانیون در ترویج حمایت از کودکان، مقابله با خشونت علیه آنان و رفع پندارها و باورهای نادرست پرداخته شود، عامل مهمی که در هشتمین بیانیه مجمع جهانی مذاهب برای صلح (کیوتو- 2006) مورد عنایت قرار گرفته و متأسفانه تاکنون به طور شایسته بهره‌برداری نشده است