Interesariusze zewnętrzni w misjach i strategiach rozwoju polskich uczelni

Głównym celem podjętych rozważań była próba odpowiedzi na pytanie: W jakiego rodzaju podmiotach z regionalnego otoczenia szkoły wyższe upatrują swoich interesariuszy zewnętrznych? W tym celu przedstawiono założenia teorii interesariuszy oraz możliwości jej wykorzystania do analizy systemu szkolnictwa wyższego w Polsce. Zaprezentowano również ewolucję regulacji formalno-prawnych dotyczących współpracy szkół wyższych z otoczeniem oraz kierunki zmian w zakresie zarządzania uczelniami w Polsce. Następnie poddano analizie treści dokumentów strategicznych uczelni: 209 misji i 86 strategii rozwoju 214 polskich uczelni zaklasyfikowanych do trzech kategorii: publicznych uczelni akademickich, państwowych wyższych szkół zawodowych oraz uczelni niepublicznych. Zwracano w nich uwagę na występowanie określonych kategorii zewnętrznych interesariuszy w perspektywie regionalnej. Stwierdzono, że szkoły wyższe najczęściej deklarują potrzebę współpracy z przedstawicielami sfery gospodarczej i władz publicznych. Ustalono również, że typ uczelni różnicuje zorientowanie uczelni na współpracę z otoczeniem regionalnym: najbardziej zorientowane na współpracę z regionalnymi interesariuszami są państwowe wyższe szkoły zawodowe