بررسی ارتباط انس با قرآن و فعالیت های مذهبی با شادمانی در زنان باردار

مقدمه: خواندن قرآن، نماز و دعا، زمانی که با حضور قلب انجام گیرد، وجود انسان را به قدرت بی نهایت خالق هستی پیوند می زند و آرامشی ایجاد می کند که بهبود دهندة بسیاری از نابسامانی های روحی انسان است. شادمانی، یکی از معیارهای سلامت روان انسان هاست. اما در مورد ارتباط این دو، شواهد ثبت شده اندکی وجود دارد و اکثر مطالعات به هیجانات منفی از جمله ترس و اضطراب و ناراحتی در بارداری اختصاص دارد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط انس با قرآن و فعالیت های مذهبی با شادمانی در زنان باردار انجام شد. روش‌کار: این مطالعه همبستگی در سال 91-1390 بر روی 300 زن باردار کم خطر که جهت مراقبت های بارداری به مراکز بهداشت شهرستان مشهد مراجعه کرده بودند، انجام شد. افراد به روش چند مرحله ای انتخاب و پرسشنامه های مشخصات فردی، سوابق مامایی و سبک زندگی و پرسشنامه شادمانی آکسفورد را تکمیل کردند. روایی این پرسشنامه ها به روش روایی محتوا و پایایی آن با آلفای کرونباخ سنجیده شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS(نسخه 17) و ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون آنالیز واریانس و توکی با مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در این مطالعه میانگین مدت زمان صرف شده جهت نماز، دعا، راز و نیاز با خداوند و شرکت در برنامه های مذهبی در شبانه روز 55 دقیقه؛ با حداقل 10 دقیقه و حداکثر 3 ساعت و میانگین مدت خواندن قرآن و شرکت در جلسات قرآنی 10 دقیقه، با حداقل 0 و حداکثر 60 دقیقه بود. بر اساس نتایج آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، بین مدت زمان صرف شده جهت فعالیت های مذهبی (001/0