Zaburzenie integracji sensorycznej jako problem zbyt rzadko zauważany przez specjalistów – na przykładzie 4,5-letniego dziecka

Prawidłowy i harmonijny rozwój psychoruchowy dziecka jest wynikiem fizjologicznego dojrzewania centralnego układu nerwowego i narządów zmysłów oraz ich wzajemnej stymulacji i integracji. W rezultacie dziecko dysponuje odpowiednio rozwiniętą sprawnością w zakresie motoryki małej i dużej oraz komunikacji werbalnej, potrafi nawiązywać więzi społeczne, osiąga stabilność emocjonalną oraz zdolność koncentracji uwagi i uczenia się. Celem pracy jest zwrócenie uwagi na problemy spowodowane zaburzeniem procesów integracji sensorycznej i uwrażliwienie na nie przedstawicieli różnych zawodów, w których centrum zainteresowania znajduje się dziecko. Przedstawiono w niej koncepcję sekwencyjności rozwoju tłumaczącą przebieg i dojrzewanie przywołanych wyżej procesów. Według Ayres, twórczyni tej metody, stadia rozwoju są ze sobą ściśle powiązane, tworząc logiczną sekwencję. Bez prawidłowego pełnego rozwoju wcześniejszego etapu rozwój na kolejnych będzie zaburzony. Praca zawiera studium przypadku dziecka, które trafiło do poradni rehabilitacji z powodu chodu na palcach. Zachowanie dziecka skłoniło terapeutę do zbadania jego procesów integracji sensorycznej. Opisano wyniki obserwacji klinicznej oraz Południowokalifornijskich Testów Integracji Sensorycznej. Przedstawiono trudności oraz problemy będące skutkami zaburzonych funkcji. Praca prezentuje również przykłady objawów dezintegracji sensorycznej, które po zaobserwowaniu powinny skłonić lekarza, pedagoga i rodziców do zaproponowania dziecku wizyty u terapeuty integracji sensorycznej w celu przeprowadzenia badania i podjęcia właściwej terapii bodźcowej