Model współpracy lekarza rodzinnego, psychologa klinicznego i psychiatry

Choroba somatyczna to dla pacjenta i jego bliskich sytuacja emocjonalnie trudna i dlatego oprócz pomocy lekarza rodzinnego często konieczna jest również pomoc psychologiczna. Nabiera to szczególnego znaczenia w przypadku „małego pacjenta", tj. chorującego dziecka, lub dziecka zdrowego, korzystającego z usług lekarza POZ. Znaczna część pacjentów zgłasza się do lekarza z problemami natury psychologicznej, niezależnie od somatycznej symptomatologii oraz od tego, czy pacjent jest tego świadomy. W związku z czym lekarz rodzinny, spotykając się z ludźmi cierpiącymi na schorzenia somatyczne, ma do czynienia również z różnymi przejawami stanu psychicznego pacjenta. W swojej praktyce lekarz rodzinny często spotyka się z objawami zaburzeń psychosomatycznych lub somatomorficznych. Zaburzenia psychosomatyczne to choroby, w których etiopatogenezie i przebiegu istotna rola przypada czynnikom psychicznym. Przez „czynniki psychiczne" rozumie się tu przede wszystkim czynniki emocjonalne (np. hipoglikemia emocjonalna, tj. niedocukrzenie krwi pochodzenia emocjonalnego). Pomoc psychologiczna obejmuje takie działania, jak profilaktyka psychologiczna, terapia psychologiczna, psychoterapia, edukacja psychologiczna, doradztwo, poradnictwo psychologiczne, interwencje systemowo-organizacyjne, mediacje, rehabilitacja, reedukacja, resocjalizacja. Współpraca między lekarzem rodzinnym, psychologiem klinicznym a psychiatrą może przebiegać w następującym zakresie: diagnoza różnicowa: astenia prodromalna - zaburzenia psychosomatyczne/somatomorficzne - zaburzenia nerwicowe - zaburzenia psychotyczne; pomoc psychologiczna dla pacjenta i jego rodziny; terapia psychologiczna i psychoterapia w przypadkach zaburzeń psychosomatycznych/somatomorficznych i nerwicowych oraz farmakoterapia w przypadku zaburzeń depresyjnych i psychotycznych; unikanie błędów jatrogennych; rehabilitacja, uspołecznienie i uzawodowienie pacjentów, zwłaszcza psychotycznych