Mierzenie i ocena efektów współpracy naukowej

Na początek XXI wieku współpraca w nauce stała się zjawiskiem powszechnym. Widoczne jest to zarówno na poziomie osób, jak i organizacji, a także większych całości jak ośrodki naukowe czy kraje. Oczywiście nie oznacza to, że nie ma zupełnie miejsca na samotnych geniuszy – niemniej codzienność pracy naukowej to współpraca z kolegami z zespołu czy instytutu, a nierzadko także ze współpracownikami rozsianymi po całym świecie. Intensyfikacja współpracy w nauce nie jest jedynie zmianą sposobu organizacji pracy naukowej. Jest to przejaw ogólniejszych procesów formujących kontekst tworzenia, rozpowszechniania i wykorzystywania nauki (lub szerzej: wiedzy). Ponadto czynnikiem przyśpieszającym upowszechnianie współpracy między naukowcami są polityki publiczne, które za cel stawiają sobie rozwój współpracy naukowej, choć zazwyczaj traktują ją jako narzędzie do osiągania innych celów (doskonałość naukowa, transfer wiedzy, naukowa dyplomacja, itp.). W referacie zostaną omówione wybrane światowe (Europa, USA, Chiny) doświadczenia polityk naukowych uwzględniających współpracę naukową jako cel lub środek, ze szczególnym uwzględnieniem sposobów mierzenia efektów tych interwencji