Hastanemizde mavi kod çağrılarının nedenleri ve doğruluğu

Mavi Kod tüm dünyada ve Türkiye’de büyük hastanelerin, öngörülebilecek ya da öngörülmesi mümkün olmayan acil kardiyak arrest olayları için dizayn edilmiştir. Doğru zamanda, uygun hastaya, doğru müdahale, iyi bir organizasyon ve eğitim işidir. Son dönemdeki resüsitasyon geliştirme çabaları pre-arrest döneme bu sebeple daha çok ağırlık vermektedir. Bu çalışmanın primer amacı Mavi Kod anonsu verilen hastalarda kod anonsu verme nedenlerini ve doğruluğunu değerlendirmektir. İkincil amacı ise kardiyopulmoner arrestlere Mavi Kod hızlı cevap ekibi ile gerçekleştirilen müdahalelerin mortalitesini değerlendirmek, müdahale sonrası yoğun bakımda kalış, taburculuk ve eksitus oranlarının tespitidir. Başkent Üniversitesi Klinik Araştırma ve Etik Kurulu onayı (KA 14/267 no’lu proje) ile Mavi Kod anonsu verilmiş 761 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışma retrospektif düzende hazırlandı. Hastaların genel demografik verilerine baktığımızda yaş ortalamasının 65,14±20,42 olduğu, yaş dağılımında en küçük hastanın 1, en büyük hastanın 100 yaşında olduğu görüldü. Hastaların 421’i erkek 340’ı kadın olarak kayda alındı. Hastalar KPR formlarındaki doğru ya da yanlış anons bölümündeki kayıtları doğrultusunda doğru Mavi Kod anonsu verilenler (n=691) ve yanlış Mavi Kod anonsu verilenler (n=70) olarak iki gruba ayrıldı. Yanlış kod oranı % 9,2 olarak bulundu. Her iki grubun demografik verilerinde doğru kod anonsu verilen grubun yaş ortalaması 65,8±20,5 bulunurken, yanlış kod anonsu verilen grubun yaş ortalaması 58,6±18,8 bulunmuştur ve bu fark p=0,005 değeri ile istatistiki olarak anlamlıdır. Hastaneye başvurma nedenleri incelendiğinde, çoğunluğunu KBY hastalarının oluşturduğu Genitoüriner sistem hastalıkları sebebiyle yatmakta olan hastalar ve malignite nedeniyle takip edilen hastalarda, yanlış kod, doğru koda oranla yüksek bulundu. Çalışmamızda yanlış kod anonsu oranı %9,2 (n=70) olarak tespit edildi. Acil servise başvuran hastalar arasında, doğru kod anonsu verilme nedeni olarak en yüksek rakam bilinç kaybı ile başvurmuş hastaların kaydında görüldü. Nöbet geçiren hastalar içinde doğru anons kabul edilen hasta sayısı 21 iken, yanlış anons kabul edilen hasta sayısı 11 olarak görüldü. Bu sayı kod anonsu verme nedenleri arasındaki en yüksek yanlış kod anonsu verme oranı olarak kayda alındı. Tüm yanlış kodlara bakıldığında, rakamsal olarak senkop ve bilinç durum değişikliği, ilk iki sırada yer aldı. Müdahale sonunda eksitus olan hasta oranı %27,5 (n=209) olarak kayda alındı. Yoğun bakıma kabul sonrası eksitus olma oranı %69,5 (n=306) olarak kaydedildi. Yoğun bakım sonrası taburculuğu sağlanabilmiş hasta oranı ise %29,3 (n=129) bulundu. Sonuç olarak Mavi Kod verme nedenleri arasında çoklu kronik hastalık grubu, doğru kod anonslarının çoğunluğunu oluşturmaktadır. Üniversite Hastanesi olarak kritik hasta popülasyonumuzun yüksek olması nedeniyle bu sonuç beklenen bir neticedir. Malignite ile izlenen hastalar ve yakınlarının anksiyeteleri nedeniyle olabilecek yüksek yanlış kod oranı gözlemlendi. Nöbet geçiren hastalarda stabil olarak takip edilen hastalara da kod veriliyor olması, yüksek yanlış kod oranına sahip olma nedeni olarak tespit edildi. KPR formu düzenlenmesi ve doldurulması açısından eğitim hemşireliğinin düzenli eğitimler planlaması ve daha ileri çalışmalar için daha doğru dökümantasyon sağlanması gerekliliği vurgulandı. Code Blue is designed for emergency cardiac arrest events of the big hospitals in Turkey and all over the world, which will be predicted or are impossible to predict. It is a combination of a correct intervention to the correct patient at a correct time, a good organization and training. Recent resuscitation development attempts concentrate on pre-arrest period for this reason. The primary object of the study is to evaluate the reasons and the accuracy of the reason of a code announcement for the patients for whom Code Blue is called. The secondary object is to evaluate the mortality of the interventions performed by Code Blue quick response team to cardiopulmonary arrests and to detect the ratio for staying in the intensive care unit after intervention, releasing from the hospital and exitus. 761 patients who were called for Code Blue were enrolled in the study with an approval of Başkent University Clinical Research and Ethics Committee (the project with no. KA 14/267). The study was prepared retrospectively. When general demographic data of the patients were examined it was seen that mean age was 65,14±20,42 and age of the youngest patient was 1 year whereas age of the oldest patient was 100 years in age distribution. It was recorded that 421 of patients were male whereas 340 of patients were female. The patients were divided into two groups as those who were called for the correct Code Blue announcement (n=691) and those who were called for the wrong Code Blue announcement (n=70) according to their records in correct or wrong announcement sections of KPR forms. Wrong code ratio was found to be 9,2%. In the demographic data of both groups, mean age of the group for whom a correct code announcement was made was found to be 65,8±20,5 whereas mean age of the group for whom a wrong code announcement was made was found to be 58,6±18,8, and this difference was statistically significant with a p value of 0,005. When the reason for applying to the hospital was investigated the wrong code was found higher compared to the correct code in the patients hospitalized due to genitourinary system diseases, most of which was CDF patients and in the patients followed-up due to malignancy. Among the patients applied to emergency service, the highest number as a reson for correct code announcement was seen in the records of the patients who presented with loss of consciousness to the emergency department. It was seen that number of patients considered as the correct announcement was 21 whereas number of patients considered as wrong announcement was 11. This number was recorded as the highest wrong announcement ratio among the reasons of code announcements. When all the wrong codes were evaluated, syncope and changes in the state of consciousness was in the first two places numerically. In our study, ratio of wrong code announcement was found to be 9,2% (n=70). Ratio of the patients who died at the end of the intervention was recorded as 27,5% (n=209). Death rate after acceptance in intensive care unit was recorded as 69,5% (n=306). Ratio of the patients who were released from the hospital was found to be 29,3% (n=129). In conclusion, the group of the patients with multiple chronic diseases represent the majority of correct code announcements among the reasons of Code Blue announcements. This result is an expected outcome as our critical patient population is high as a University Hospital. A high rate of wrong code was observed due to anxieties of the patients who were followed-up for malignancy and their relatives. The fact that code was also called for the patients who were stably followed-up in the patients having seizures was detected as the cause of high wrong code ratio. It is emphasized that nurse administration should organize regular training programs for preparing and filling CPR forms and more accurate documentation should be provided for further studies