Praktički značaj jednog diela nauka u sustavu bogoslovske znanosti

Finis primarius scientiae theologicae consistit in formatione sacerdotum ad opera ministerii sacerdotalis in animarum cura exercenda, secundarius demum in formatione hominis scientiae qua tali dediti. Ad finem tanti momenti quani perfectius obtinendum, Ecclesia iam ab antiquis temporibus scholas institutit, easque omnimoda cura fovit. Inde mater facta est culturae animi ubique terrarum, et scholarum praecipue theologicarum. Progressum vere scientificum fovens, novitates non acceptat, nisi probatas. Non ergo a priori, sed a posteriori respuit hypotheses modernorum, qui incuriose saepe falsi nominis scientia gloriantur. Exeplum adducitur in doctrina de somatica evolutione hominis ab animali. — Testimonia afferruntur professoris Pupin, qui laicus et acatholicus dissertissimis verbis ostendit, fundamenta fidei et religionis per scientificas indagationes firmari et augeri. Omnis scientiae scopus — cuItus Dei religiosus; theologicae vero prae omnibus, cum de materia disserit omnibus indiscriminatim utili ad eruditionem animaequs salutem. Inter practicas disciplinas theologicas primum occupat locum theologia moralis. Auctor nunc inculcat momentum, evolvit principia, ostendit methodum in hac disciplina et in aliis maxime propinquis, theologia scilicet pastorali et liturgica, sociologia, pcdagogia, honiiletica. Deinde idem de iure canonico et historia ecclesiastica. Elucubrationem concludit asserendo, non esse parvi aestimandum officium facultatum theologicarum: inter facultates quae de profanis rebus agunt curam gerere, ne in hodiema inquisitione scientifica et agnostica — oblivioni detur honor et laus Deo Patri omnipotenti, auctori et fautori omnis scientiae et prosperitatis temporalis