Potreba i svrha liturgijske obnove

Rerum liturgicarum inopinata divulgatio studiumque in tota fere Ecclesia magnam spem renovationis religiosae et profectus vitae spiritualis affert. Attamen non omnes pastores animarum conatus Sanctae Sedis Episcopatusque in renovatione liturgica populi sufficienti profunditate et sollerti actione callent. Quare hoc articulo, cui titulus »Necessitas et finis renovationis liturgicae«, impulsus ad melius cognoscendam et in vitam sollertius promovendam rem liturgicam dare voluimus. Imprimis memoramus aliquot amplificatores in libris liturgicis ut tropos, sequentias, multiplicationes lectionum et festorum. His mutationibus liturgici textus partim minus perspicui evaserunt, partim proprium de tempore in uniformitate sua minutum est. Hae mutationes tamen relativam necessitatem emendationis liturgicae exigunt. Maximum momentum toto hoc conatu eo tendere debet, ut fideles a pastoribus animarum vero spiritu liturgico imbuantur. Hoc articulo etsi renovationem textum liturgicorum postremorum tantum decem annorum tetigimus, tamen duos actus pontificios prae oculis habuimus: actum Sancti Pii X »Abhinc duos annos« (a. 1913) et actum Pii XI ad inaugurationem »Sectionis historicae« (a. 1930), quorum uterque magnum impulsum ad renovationen hodiernam exercuit. Virtus renovationis liturgicae Sanctae Sedis imprimis in maiore perspicuitate et brevitate maximis in. sollemnibus liturgicis, ut in Dominica II Passionis, Sabbato Sancto, in consecratione ecclesiae, altaris, ceteris, apparet. Sed in liturgica renovatione altiores rationes Sanctae Sedi prae oculis versabantur: ratio perspicuitatis (germanice: Anschauungsprinzip), qua fideles ad cognitioftem rerum divinarum facilius perveniant; ratio actuosae participationis sacris functionibus adstantium. Quae rationes, quamquam breviter tractatae sunt, in dissertatione tamen aperte et sufficienter accentuatae esse videntur