Utekstu autor nastoji sociologijski promišljati silovanja u kontekstu osebujnih duhovnosti - srpske, hrvatske i muslimanske. Pravoslavlje transformirano u svetosavlje postalo je neartikuliranom, rigidnom ideologijom koja je posve udaljena od određenja religije kao ljubavi (prema Bogu) i sva pretočena u mržnju. Raspeti izmedju nastojanja da osvoje izvornu vjeru i spoznaje da im to nije povijesno dosuđeno, ljudi svetosavske tradicije bivaju zatočeni svojom neugaslom čežnjom da se šire u prostoru Ubijajući, osvajajući, uništavajući i silujući. Prikupljena građa sugerira aproksimativnu prosudbu da oni nisu autentični kršćanski pravoslavci nego predstavljaju najvećim dijelom heterogenu skupinu. U hrvatskoj se duhovnosti poriče postojanje zla kao...