Metabolic Insulin Resistance in Polycystic Ovary Syndrome

Sindrom policističnih jajnika (PCOS) najčešći je endokrini poremećaj u žena reproduktivne dobi. Etiologija je još nerazjašnjena, ali je sve više dokaza o pretežno genskom utjecaju. PCOS nije jedinstven etiološki i klinički entitet, nego spektar kliničkih znakova i simptoma koji upućuju na slične, no ne potpuno jednake patofi ziološke procese. PCOS je često udružen s karakterističnim metaboličkim sindromom koji uključuje hiperinzulinemiju, inzulinsku rezistenciju, dislipidemiju i hipertenziju. U oko 50% bolesnica javlja se inzulinska rezistencija koja je i uzrok i rezultat ovog sindroma. Hiperinzulinemija i hiperandrogenemija čine začarani krug kojeg su najvjerojatnije glavni pokretači pretilost i genska predispozicija kao dva neovisna čimbenika. Novi cilj liječenja ovog sindroma je smanjenje hiperinzulinemije, što se može postići redukcijom tjelesne težine, lijekovima koji inhibiraju pankreatičnu sekreciju inzulina i lijekovima koji povećavaju perifernu inzulinsku osjetljivost.Polycystic ovary syndrome is the commonest endocrine disorder in women of reproductive age. Although its aetiology is still unclear, there is increasing evidence of a predominantly genetic infl uence. PCOS is not a separate aetiological and clinical entity, but rather a spectrum of clinical signs and symptoms that suggest similar, but not completely identical pathophysiologic processes. PCOS is often associated with a characteristic metabolic syndrome that includes hyperinsulinaemia, insulin resistance, dyslipidaemia and hypertension. In about 50% of patients, insulin resistance is both a cause and a result of this syndrome. Hyperinsulinaemia and hyperandrogenaemia form a vicious circle where obesity and genetic predisposition are two independent and probably major triggering factors. The new goal in the treatment of this syndrome is to attenuate hyperinsulinaemia by weight reduction, drugs inhibiting pancreatic insulin secretion and drugs improving peripheral insulin sensitivity