Kenniseconomie: Aanzetten voor doelmatigheidsvergroting in de ruimtelijke kennishuishouding

Dit rapport gaat over het doelmatig omgaan met kennis in het ruimtelijk beleid. Met een zo groot mogelijke doelmatigheid bij het gebruik van kennis bij de voorbereiding en uitvoering van (ruimtelijk) beleid kunnen opvallende tekortkomingen worden aangepakt, zoals: het feit dat veel inhoudelijke kennis over concrete situaties maar één keer wordt gebruikt, terwijl die vaak voor andere situaties ook goed bruikbaar is; de gebrekkige beschikbaarheid van ervaringskennis, omdat die op veel verschillende plaatsen ligt opgeslagen; het mislukken van beleidsoplossingen in gevallen waar zwak ontwikkelde kennis de kwaliteit van een samenhangend pakket van maatregelen aantast. de hoge kosten van onderzoek en het bijhouden van databestanden, die bij veel instanties belemmerend werken; de afnemende meeropbrengst van onderzoek op deelterreinen, waardoor het kostenprobleem nog toeneemt; Alle kennis die van belang is voor de ruimtelijke ordening, maakt deel uit van een zogenaamde kennishuishouding. De grenzen hiervan zijn moeilijk precies aan te geven, omdat ze afhangen van de vraag waarop ruimtelijke vraagstukken in concrete situaties betrekking hebben, en welke kennis hierbij van belang is. Als hulpmiddel bij het beantwoorden van deze vraag analyseert dit rapport de samenhangen die in de ruimtelijke kennishuishouding kunnen worden onderscheiden, en werkt ze uit tot een aantal werkschema's. Deze beschrijven de elementen van de kennishuishouding, en geven zodoende aanwijzingen hoe deze in kaart te brengen. De werkschema's en handleidingen kunnen een zinvol referentiekader vormen om in de bestaande beleidspraktijk doeltreffender en efficiënter op te treden. Daarnaast zullen ze kunnen leiden tot meer expliciete keuzen bij het opstellen van onderzoekplannen en het verbeteren van de communicatie tussen onderzoek en beleid.Delft University of Technolog