Διαμόρφωση παράκτιας ζώνης και δημιουργία μικρού κέντρου θαλάσσιων ερευνών στον Άγιο Νικόλαο, Αναβύσσου

Στη σύγχρονη εποχή είναι σημαντική η ήπια ανάπτυξη και η προστασία των παράκτιων περιοχών που βάλλονται από την ανθρώπινη παρουσία. Επέλεξα την περιοχή του Αγίου Νικολάου, Αναβύσσου που είναι υψίστου φυσικό κάλλους και όπου εξαιτίας της θέσης της στην Αττική, απειλείται από την άναρχη δόμηση και την τουριστικοποίηση. Η πρότασή μου αφορά την προστασία, την ανάδειξη και την ήπια αξιοποίηση της περιοχής. Ένας στενός λαιμός άμμου ενώνει το νησί του Αγίου Νικολάου με τη στεριά της Αττικής. Ανατολικά του στα λιμνάζοντα νερά του απάνεμου κόλπου, με χρήση φυσικού λιμανιού, συναντούμε έναν σπάνιο βιότοπο. Αρχικά χαράσσεται ένα μονοπάτι που εισέρχεται στον πευκόφυτο λόφο και ενώνει το τελευταίο όριο της Αναβύσσου με τον ʼγιο Νικόλα. Η κίνηση του μονοπατιού δεν είναι συνεχής. Παύσεις και μικροί τοίχοι αντιστήριξης υποδεικνύουν την κατεύθυνση του περιπατητή. Ένα υπαίθριο αναψυκτήριο ελαφριάς κατασκευής βρίσκεται στο σημείο συνάντησης του μονοπατιού με το νερό, ενώ στάσεις με την μορφή κήπων με τοπική βλάστηση συναντιόνται σε όλη την πορεία του. Όταν το μονοπάτι φτάνει στο νερό, αλλάζει μορφή και συνεχίζει ως προβλήτα που το συνδέει με το νησί του Αγίου Νικολάου. Το μονοπάτι συνεχίζει δίπλα από το εκκλησάκι με τους μικρούς κήπους και επιστρέφει πάλι σε αυτό, κινούμενο περιμετρικά του λόφου και διασχίζοντας την κορυφή του. Πέραν όμως των υπαίθριων μονάδων διημέρευσης, το κίνηση του μονοπατιού διακόπτεται από ένα μικρό κέντρο θαλάσσιων ερευνών στην κορυφή ενός λόφου, που ασχολείται με τοπικού ενδιαφέροντος ζητήματα και κυρίως με την προστασία του θαλάσσιου βιοτόπου. Στόχος της επέμβασής μου στην περιοχή είναι να αναδείξω τις αναξιοποίητες μέχρι σήμερα πτυχές και εικόνες αυτού του τόπου. Τα ήπια εγχειρήματα στην τοπογραφία μεταφέρουν δράσεις και ανθρώπους πιο κοντά στην φύση