Tautologia, metautologia i ekumenia u Parmenidesa z Elei

W tej pracy pytamy: czy „mówić-myśleć-być” jest u Parmenidesa tym samym co „to samo-myśleć-być”? Odniesiemy się krytycznie do interpretacji przyjmowanej przez niektórych autorów. Na marginesie będziemy się starali ująć problemy tożsamości, ekumenizmu, kenozy, utraty wiary przez Jezusa. Ta praca może się przyczynić do krytyki pojęcia tożsamości u Hegla, gdyż pokazujemy w nim rozstrzępienie myślenia i bycia i jedności u Platona oraz w Piśmie Świętym jako płaszczyznę bez myślenia i bez bycia, płaszczyznę, która może uzgodnić np. buddyzm z chrześcijaństwem. Ten artykuł pokazuje też możliwe analizy Parmenidesa odnośnie do homoseksualizmu. Hetero nie jest różnicowaniem w sensie „dla siebie”, nie jest różnicowaniem idącym w kierunku tożsamości (tego samego). Analizujemy również pojęcie próżni u presokratyków oraz schizmy. Zastanawiamy się nad modelem ekumenicznym opartym o biblijne wezwanie, „aby wszyscy byli jedno”. Czyniąc to, bazujemy na tekstach źródłowych