Jacques Derrida: etika melankolije, ontologija žalovanja

Ovaj rad uzima Derridaove uvide u koncept žalovanja koji su posljedica njegovog dugogodišnjeg bavljenja psihoanalitičkom mišlju da bi postavio ključna pitanja odnosa između žalovanja, melankolije i formacije subjektivnosti. Derridaov model žalovanja značajno mijenja klasični psihoanalitički model žalovanja, revidirajući i kombinirajući konceptualne aparate psihoanalize, filozofije i književnosti: inkorporacija/fantom (Abraham i Torok), Gedächtnis (Hegel), retoričnost (de Man), apsolutni Drugi (Levinas), smrt (Heidegger). Dok klasično psihoanalitičko shvaćanje žalovanja zahtijeva da oživimo, ponovno proživimo i zatim se odreknemo sjećanja koja nas vežu s umrlima, Derrida smatra da je smrt drugog konstitutivna za naš samoodnos i odnos prema drugom, te je vidi kao priliku za kontinuirani angažman s mrtvima. Derrida artikulira novi model žalovanja koji je bliži freudovskoj melankoliji te koji melankoliju premješta iz područja patologije i pridaje joj etičko značenje. Derridaov model žalovanja nudi poštovanje prema (umrlom) Drugom kao Drugom te nam daje mogućnost rekonstitucije sebstva i kontinuiranog kreativnog susreta s Drugim