Enkele aspecten van de waterhuishouding van Rhinanthus serotinus en zijn gastheer

De hemi-parasiet Rhinanthus serotinus (Schönh.) Oborny, de grote Ratelaar, heeft aan zijn wortelstelsel per oppervlakte-eenheid veel minder wortelharen dan een autotrofe plant. Deze wortelharen zitten zowel bij de ongehechte als bij de gehechte plant voornamelijk aan het bovenste deel van de hoofdwortel en van de eerste zijwortels. Bij in een groep groeiende ongehechte ratelaars komen bovendien nog plaatselijke concentraties aan de grootste zijwortels voor, vooral bij vertakkingen. Rond de haustoria van gehechte ratelaars zit verder een krans van lange en dikke op wortelharen gelijkende structuren. Voor de ongehechte ratelaar werd, na het onderwater afsnijden van het wortelstelsel, Bij een lichtsterkte van 3.000 Lux slechts in één van de 5 gevallen een significant verschil gevonden en wel een daling, bij 15.000 Lux één maal een stijging, één maal een daling en één maal geen verschil. Over het geheel genomen kan geconcludeerd worden, dat bij de ongehechte ratelaar geen Ivanoff-sprong optreedt. Voor de gehechte ratelaar wordt bij 3.000 Lux 4 maal een significante daling, één maal een significante stijging en 2 maal geen significant verschil gevonden in de wateropname. Bij 15.000 Lux werd één maal een significante daling gevonden en één maal voor een plant met extra wortelharen een significante stijging. Een echte Ivanoff-sprong treedt bij deze planten dus ook niet op, hoewel de laatst genoemde plant een vreemde uitzondering vormt. Mogelijk zou bij grotere en in een tuin opgegroeide ratelaars wel een sprong op kunnen treden. In leder geval is een zekere twijfel aan de waarde van de door Kostytschew verkregen resultaten toch wel gerechtvaardigd. Pas gehechte ratelaars blijken bijzonder gevoelig te zijn, lang gehechte veel minder en ongehechte het minst.