Direkt observeerbaar gedrag, klinische aktivatie maten en hun onderlinge samenhangen

De relaties tussen direct observeerbaar gedrag in een interactieve situatie en klinische activatie maten werden bestudeerd. Er werden 4 klinische maten onderscheiden; de externe beoordelaarsmaten retardatie en agitatie en de zelfbeoordelingsmaten ontleent aan de zelfbeoordelaarsschaal van Thayer. Tijdens het luisteren naar de psychiater kijken geretardeerde Patiënten minder in de richting van de psychiater en komen ja-knikken en nee-schudden minder frequent voor. Dit werd geïnterpreteerd als een minder betrokken vorm van luisteren. Geretardeerde patiënten vertonen een geringere hoeveelheid ja-knikken en nee-schudden en gesticuleren als zij spreken. Dit werd geïnterpreteerd als minder intensief spreken. Geretardeerde patiënten lijken zich relatief context onafhankelijk te gedragen: Of de psychiater al of niet spreekt heeft weinig invloed op het niveau van aankijken en objectgerichte handbewegingen. Oogcontact bij beurtwisseling van patiënt naar psychiater komt bij geretardeerden minder voor dan bij niet-geretareerden Vooral de frequentie van alle onderscheiden soorten hoofdbewegingen tijdens het spreken van de psychiater hangt samen met retardatie. Hoe geretardeerder patiënten zijn, des te minder spreken ze en des te minder frequent bewegen ze. Geagiteerde patiënten vertonen een grotere hoeveelheid hoofdbewegingen, geïnterpreteerd als meer intensief spreken. Ze vertonen meer intensieve lichaams- en objectgerichte handbewegingen, dit heeft geen invloed op de hoeveelheid lichte handbewegingen. Geagiteerde patiënten gaan na hun spreekbeurt langer door met gesticuleren en bewegen meer dan niet geagiteerde patiënten. Relatief meer geactiveerde patiënten vertonen meer hoofdbewegingen voordat ze het woord nemen, ze lijken te anticiperen op hun spreekbeurt. Daarnaast laten ze minder ja-knikken en nee-schudden zien wanneer ze aan het woord zijn. Dit wordt gezien als een minder intensieve vorm van beantwoorden van vragen van de psychiater. Meer geactiveerde patiënten spreken meer en wisselen wel en niet kijken vaker af dan minder geactiveerde patiënten en vertonen minder afwisseling van gedrag m.n. tijdens het spreken van de psychiater. Die geringere afwisseling betreft aankijken, hoofd- en restbewegingen. Bovendien is voor hen de frequentie van het totaal aan bewegen lager. Daarnaast spreken meer gespannen patiënten minder en schudden zij meer nee tijdens hun spreekbeurt.