Empathiebeleving bij personen met een psychofysiologisch onderzoek naar autonomeveranderingen in het hartslagsignaal

Note: English Abstract not availble Achtergrond: Autisme Spectrumstoornissen (ASS) hebben als gemeenschappelijk kenmerk een disfunctioneren op drie gebieden waaronder dat van de taal en communicatie, de sociale interactie en het gebied van stereotiep gedrag en belangstelling. Een groot deel van de dagelijkse moeilijkheden die personen met een ASS ervaren, heeft waarschijnlijk te maken met een gebrek aan empathie: het herkennen van de emoties en gedachten van een ander en het hierop reageren met een passende emotie. Doel: Het doel van deze studie is te onderzoeken of er verschillen in empathiebeleving naar voren komen tussen personen met een ASS en personen zonder een ASS gemeten middels vragenlijsten en het registreren van hartslagveranderingen opgeroepen door al dan niet emotieoproepende afbeeldingen. Dit is een pilotstudie voor een vervolgens uit te voeren Oxytocinestudie. Methode: Aan personen met een ASS (n=24) werden op een beeldscherm foto’s getoond, geselecteerd uit het International Affective Picture System (IAPS). De helft van de afbeeldingen bevatte mensen en de helft bevatte geen mensen en daarnaast wekten de afbeeldingen verschillende emoties op: positief, negatief en neutraal. Tijdens het bekijken van de foto’s werd de hartslag gemeten. Na afloop vulden de proefpersonen verschillende vragenlijsten in omtrent zowel empathiebeleving als systematiserend gedrag. De hartslag- en vragenlijstgegevens werden vergeleken met die van proefpersonen zonder een ASS. Resultaten: Binnen de ASS-groep werd er een significant zwakkere hartslagrespons gezien op de getoonde afbeeldingen vergeleken met de controlegroep. De sterkere autonome reactie die bij de controles gezien werd bij plaatjes met mensen werd in mindere mate binnen de ASS-groep gezien. In beide afzonderlijke groepen werd sterker gereageerd op foto’s die negatieve emoties opriepen vergeleken met positieve en neutrale foto’s, maar dit effect bleek bij toetsing niet significant. Bij de controles was de hartslagreactie op negatieve mensafbeeldingen het sterkst, in tegenstelling tot de proefpersonen met een ASS die de sterkste reactie lieten zien op negatieve afbeeldingen zónder mensen. Op de Autisme Quotient (AQ) scoorden slechts 6 van de 24 proefpersonen boven het gekozen omslagpunt, op de Interpersoonlijke ReactiviteitsIndex (IRI) scoorde de ASS-groep significant lager dan de controlegroep en uit de Cambridge Empathy Quotient(EQ) en de Revised Cambridge Systemizing Quotient (SQ-R) kwam de meerderheid van de vrouwelijke controles naar voren met een uitgesproken ‘female brain’, het merendeel van de mannelijke controles met een ‘balanced brain’ en het gros van de mannen met een ASS met een uitgesproken ‘male brain’. Conclusie: Er werden een beperkt aantal verschillen in de emotionele respons van personen met een ASS en personen zonder een ASS vastgesteld op basis van de door de IAPS-afbeeldingen opgeroepen hartslagveranderingen. De uitkomsten van de vragenlijsten vormen een herhaalde bevestiging van de ‘Empathizing-Systemizing’-theorie en de ‘extreme male brain’-theorie van Baron-Cohen. Door het optimaliseren van de samenstelling van een ASS-groep zullen naar verwachting een groter aantal significante verschillen tussen personen met en zonder een ASS kunnen worden gevonden.