Barbed sutures in zone II flexor tendon surgery

Purpose Over the past decades, much research has been done to improve the strength of flexor tendon repair in zone 2. A new idea is the use of barbed sutures, to gain more grip in the tissue. The Quill self-retaining system (SRS, Angiotech Pharmaceuticals, Vancouver Canada) and V-Loc 180 (Covidien, Inc. Ireland) are barbed sutures designed to eliminate the need for knot tying and provide an even distribution of tension over the sutured tissue. The aim of this study was to investigate whether barbed sutures can produce a stronger core suture compared to smooth suture material. Methods Sixty-six porcine flexor tendons were equally divided in groups using one of the following repair techniques: a two-strand grasping repair, a two-strand Bunnell repair and a single longitudinal repair. Quill SRS 2-0 and V-Loc 180 2-0 were compared to PDS 3-0 (Ethicon, Johnson and Johnson, Hamburg Germany). The repairs were biomechanically tested (Zwicki Z2.5/TS1S) and filmed (Canon XH G1s, Canon Inc. Japan) to determine the ultimate tensile strength (F max), the force needed to create a 2 mm gap (F 2mm) and the maximal gap (Max gap) before breakage. Part of the repairs was tested directly after (t = 0) and another part 24 hours after the repairs were made (t = 24), to investigate the influence of time on the anchorage of the barbs. After testing the barbed sutures were removed from the tendons and examined using a microscope to evaluate de deformation of the barbs. Data were compared with 24 tendon repairs from a preliminary study. Results The F max of various repairs differed significantly: the V-Loc 180 grasping repair (t = 24) being the strongest repair with an average strength of 50.6 N, followed by V-Loc 180 Bunnell t = 24 and V-Loc 180 Bunnell t = 0 with strengths of 47.1 N and 44.1 N respectively. The F 2mm did not differ significantly. The barb analysis showed that barb deformation was significantly higher in the transverse component of the Quill SRS grasping repair (t = 0, p < 0.01). There were no significant differences between t = 0 and t = 24 in all repair groups. Conclusions From these experiments cannot be concluded that barbed suture improves the strength of the repair significantly. Although in some configurations the V-Loc 180 barbed suture is significantly stronger than its smooth opponent, the Quill SRS seems to be weaker. Further biomechanical research with different suture configuration should provide more insight in this matter. Hechtingen met weerhaakjes voor het herstel van flexorpees letsel in zone II Doel Er is veel onderzoek gedaan naar het versterken van peeshechtingen. Een nieuw idee is het gebruik van hechtmateriaal met weerhaakjes voor een betere grip in het peesweefsel. In deze studie is gebruik gemaakt van het Quill self-retaining system (Quill SRS, Angiotech Pharmaceuticals, Vancouver Canada). Deze draad wordt vooral gebruikt binnen de esthetische chirurgie zodat er niet meer geknoopt hoeft te worden en om een gelijke verdeling van kracht over het gehechte materiaal te krijgen. In deze studie is onderzocht of een draad met weerhaakjes een sterkere kernhechting kan produceren dan een gladde draad en of de weerhaakjes grip hebben in de pees. Methode Zesenzestig varkenspezen zijn verdeeld over verschillende groepen waarbij de volgende hechttechnieken gebruikt warden: een dubbeldraads grasping techniek, een dubbeldraads Bunnell techniek en een enkeldraads longitudinal techniek. Quill SRS 2-0 en V-Loc 180 2-0 werden vergeleken met PDS 3-0 (Ethicon, Johnson and Johnson, Hamburg Germany). De gehechte pezen werden biomechanisch getest (Zwicki Z2.5/TS1S) en gefilmd (Canon XH G1s, Canon Inc. Japan) voor het bepalen van de maximale trekkracht (F max), de kracht die nodig is om een 2mm gap te creëren (F 2mm) en de maximale gap voor het breken van de draad. Een deel van de gehechte pezen werd direct na het hechten getest (t = 0) en het andere deel 24 uur na het hechten (t = 24), om de invloed van tijd op het verankeren van de weerhaakjes te onderzoeken. Na het testen werden de hechtdraden met weerhaakjes uit de pezen geprepareerd en werd middels een microscoop de vervorming van de weerhaakjes geanalyseerd. De data werd vergeleken met 24 peeshechtingen uit een voorafgaande pilot studie. Resultaten De F max van de verschillende peesnaden verschilde significant. De V-Loc 180 grasping hechting (t = 24) was de sterkste met een gemiddelde sterkte van 50.6 N, gevolgd door de V-Loc 180 Bunnell t = 24 en de V-Loc 180 Bunnell t = 0 met sterktes van respectievelijk 47.1 N en 44.1 N. De F 2mm verschilde niet significant. Vervorming van de weerhaakjes was significant hoger in de transversale componenten van de Quill SRS grasping hechting (t = 0, p < 0.01). Er waren geen significante verschillen tussen t = 0 and t = 24 in alle groepen. Conclusie Op basis van deze uitkomsten kan nog niet geconcludeerd worden dat hechtingen met weerhaakjes de sterkte van peeshechtingen significant kan verbeteren. Hoewel in sommige configuraties is de V-Loc 180 hechting significant sterker is dan de gladde tegenhanger, lijkt de Quill SRS zwakker. Vervolgstudies met verschillende hechtconfiguraties zullen meer inzicht in deze kwestie moeten verstrekken.