Islamisering versus Democratisering. Egypte, Syrië en de MoslimBroederschap

Dit onderzoek trachtte een antwoord te formuleren op de vraag in hoeverre de heersende politieke cultuur in Egypte en Syrië de mogelijkheid tot democratisering dan wel islamisering beïnvloedt en welke invloed deze intern heeft op de Moslim Broederschap. Hiervoor maakt het gebruikte van drie theorieën, te weten die van Almond en Verba over politieke cultuur, die van Dahl over democratie en die van Diamond, die een brug sloeg tussen de vorige twee, over democratiseringprocessen. Uit de eerste theorie bleek dat de heersende politieke cultuur in Egypte en Syrië parochiaal-subjecte was en die binnen de Moslim Broederschap subject. Aan de hand van de tweede theorie kwam naar voren dat democratie in Egypte en Syrië nog niet goed ontwikkeld is, want ze voldoen niet aan de zes door Dahl opgestelde instituties. Hetzelfde geldt voor de MB. Volgens de derde theorie is het logisch dat democratisering niet goed tot zijn recht gekomen is in het Midden-Oosten, omdat de heersende politieke cultuur hiervoor niet de juiste voedingsbodem is. De politieke cultuur is dus blijkbaar zeer bepalend voor de mogelijkheid tot democratisering of juist islamisering. Beide landen zijn te scharen onder de parochiaal-subjecte cultuur, zoals gedefinieerd door Almond en Verba. Aan de hand van de tweede theorie kwam naar voren dat democratie in Egypte en Syrië nog niet goed ontwikkeld is, want ze voldoen niet aan de zes door Dahl opgestelde instituties. Hetzelfde geldt voor de MB. Volgens de derde theorie is het logisch dat democratisering niet goed tot zijn recht gekomen is in het Midden-Oosten, omdat de heersende politieke cultuur hiervoor niet de juiste voedingsbodem. De politieke cultuur is dus blijkbaar zeer bepalend voor de mogelijkheid tot democratisering of juist islamisering. Beide landen zijn te scharen onder de parochiaal-subjecte cultuur, zoals gedefinieerd door Almond en Verba. De politieke cultuur geeft eveneens een verklaring voor de opkomst en doelen van de Moslim Broederschap, aangezien de MB ageert tegen de overheid. Zij zijn van mening dat de islam als alternatieve oplossing is voor de ontstane problemen in het Midden-Oosten. De parochiaal-subjecte cultuur beïnvloedt ook de democratiseringsprocessen. Vanwege graduele verschillen in hun politieke cultuur ondervonden Egypte en Syrië ook gradueel verschillende impulsen tot democratisering. Het missen van de Verlichting en de eeuwenlange onderdrukking door buitenlandse mogendheden leidde tot een bevolking die zich afzijdig houdt van de politiek. Hierin kwam echter verandering dankzij religieuze bewegingen zoals de Moslim Broederschap. Een groot gedeelte van de Egyptenaren en Syriërs die zich hier bij aansloten wilde deelnemen aan de politieke besluitvorming. Zij maakten zich namelijk hard voor islamitische normen en waarden. Hierdoor veranderde de politieke cultuur in de twee landen van parochiaal naar parochiaal-subjecte. Intern leidde dit bij MB wel tot discussie, omdat een ander deel van de groepering zich alleen wilden richten op het oorspronkelijke doel van Al-Banna, zijnde een welzijnsorganisatie. Feit blijft dat de Broeders een belangrijke rol speelden in de verandering van de politieke cultuur. Het is lastig om aan te geven of islamisering of juist democratisering een grotere kans van slagen heeft in de parochiaal-subjecte cultuur van Egypte en Syrië. De heersende politieke cultuur is in ieder geval niet ideaal om een democratie te bewerkstellingen, aangezien in beide landen een civic culture ontbreekt. De islamisering is echter ook niet op elk vlak van de samenleving doorgedrongen, want de meeste Egyptenaren en Syriërs willen niet terug naar een traditionele uitvoering van de islam. Islamisering zorgde wel voor een mondigere en actievere bevolking, maar of dit ook leidt tot verdere democratisering blijft de vraag.