Chronic low-grade inflammation in renal transplantation

Wereldwijd is er een toename van het aantal patiënten met eindstadium nierfalen. De behandeling bij uitstek is een niertransplantatie. De afgelopen decennia zijn eerstejaarsresultaten enorm verbeterd. Dit heeft zich echter nauwelijks vertaald in een verbetering van de resultaten op langere termijn. De twee belangrijkste oorzaken zijn verlies van transplantaatfunctie door chronische transplantaat disfunctie en voortijdig overlijden van patiënten als gevolg van atherosclerose. In ons onderzoek hebben wij gevonden dat C-reactieve proteïne (CRP), een belangrijke marker van chronisch laaggradige ontsteking, geassocieerd is met achteruitgang van nierfunctie lang na niertransplantatie. Hemopexine en procalcitonine zijn net als CRP acute fase eiwitten, en verhoogd bij ontstekingen. Uit ons onderzoek is gebleken dat ook hemopexine en procalcitonine zijn geassocieerd met versnelde achteruitgang van nierfunctie en het ontstaan van transplantaatfalen. Daarnaast hebben wij gevonden dat het cytomegalovirus (CMV) dat kort na transplantatie onder andere kan leiden tot een voorbijgaand griepachtig beeld, op lange termijn minder onschuldig is dan vaak wordt gedacht. Uit ons onderzoek is gebleken dat niertransplantatiepatiënten die ooit CMV hebben gehad – en het virus dus “latent” met zich meedragen – een grotere kans hebben op het ontstaan van transplantaatfalen en voortijdig overlijden dan patiënten die nooit CMV hebben gehad. Hierbij blijkt met name de kans op het optreden van transplantaatfalen verhoogd te zijn. Dit alles suggereert dat CMV laat na transplantatie minder “latent” is dan gedacht, en het meedragen van het virus meer consequenties heeft voor de getransplanteerde nier dan voor de rest van het lichaam.