In de geborgenheid van de gevangenis : De betekenis van de nieuwe Nederlandse gevangenisbouw

Sinds de tweede helft van de jaren tachtig is er in Nederland een omvangrijk bouwprogramma voor gevangenissen uitgevoerd, hetgeen heeft geleid tot een ingrijpende uitbreiding van het aantal cellen en de opkomst van een opvallende architectuur van strafinrichtingen. In de geborgenheid van de gevangenis stelt vanuit een cultuurfilosofisch en ethisch perspectief de vraag hoe deze ontwikkeling begrepen kan worden, en schenkt daarbij bijzondere aandacht aan de specifieke kenmerken van de nieuwgebouwde Huizen van Bewaring en penitentiaire inrichtingen. De recente gevangenisbouw en de daarmee gepaard gaande nieuwe architectuur worden eerst in verband gebracht met het justitieel beleidsprogramma, het dominante straf-idee en het maatschappelijk draagvlak die gezamenlijk in de late twintigste eeuw een bepaald punitief klimaat scheppen waarin aan detentie, opsluiting en uitsluiting een centrale plaats wordt toegekend. Daarnaast wordt de gevangenisbouw beschouwd in het licht van de tendensen tot beveiliging en bewaking in onze hedendaagse liberale samenleving - tendensen die steeds meer uitgroeien tot een omvattende angst- en veiligheidscultuur. De hedendaagse bouw en architectuur van gevangenissen zijn, zo wordt betoogd, zowel exponent als uitdrukking van deze wijdverspreide behoefte aan 'geborgenheid'