Kultura regionu - tradycja czy kreacja?

Celem rozdziału jest omówienie źródeł kultury regionalnej, z jakich tradycji i w jaki sposób można czerpać, by czasami na nowo wykreować swój region, miejscowość, gospodarstwo agroturystyczne. Odwołując się do lokalnych tradycji często czerpie się ze źródeł tradycyjnej kultury ludowej, ale także z kultur mniejszości narodowych, etnicznych i religijnych. Czym innym są działania podejmowane w regionach, w których nie została przerwana ciągłość kulturowa, a zapomniane tradycje wymagają przypomnienia, natomiast odmienna sytuacja jest na terenach gdzie ciągłość kulturowa została przerwana. Proces budowania nowej tożsamości przebiega w oparciu o zastane dziedzictwo kulturowe oraz to przywiezione z innych terenów. W budowaniu wizerunku regionów najczęstsze są odwołania do tradycyjnej kultury ludowej, która rozwijała się we względnej izolacji i odmiennych warunkach środowiskowych, co ma swoje odbicie w zróżnicowaniu regionalnym poszczególnych jej elementów (gwary, dialekty, stroje ludowe, sztuka, rzemiosło). Uformowała się w średniowieczu, w okresie formowania się ustroju feudalnego i stanowego zróżnicowania społeczeństwa, stąd nierozerwalnie związana była w chłopska warstwą społeczeństwa. Jej rozkwit przypadał na XIX wiek i dwudziestolecie międzywojenne, natomiast zanik kultury ludowej nastąpił po II wojnie światowej. Poszczególne elementy tradycyjnej kultury ludowej zachowały się jeszcze w specjalnych enklawach, niszach środowiskowych (np. Podhale, Łowicz). Jakie elementy kultury tradycyjnej są wykorzystywane najczęściej, jaką formę przybierają owe działania i wreszcie na ile można mówić o kulturze tradycyjnej, zakorzenionej, a na ile jest ona wykreowana i zaprojektowana (zagadnienie folkloryzmu). Na konkretnych przykładach zostaną omówione strategie promocyjne, sposoby na zaktywizowanie społeczności lokalnej z wykorzystaniem lokalnych zasobów kultury m. in. wioski tematyczne, produkty regionalne, budowanie wizerunku regionu